Van Sneeuwwitje tot Toy Story, deze klassiekers laten ons nog steeds verrassen. Disney heeft een aantal van ’s werelds meest geliefde animatiefilms geproduceerd. Van traditionele handgetekende 2D-animatie tot fotorealistische CGI, en van Steamboat Willie tot de nieuwste films van The Lion King, het heeft een groot aantal memorabele personages tot leven gebracht op het grote scherm.
Achter deze enorme verzameling films schuilt een heel scala aan animatietechnieken. Maar er zijn door de jaren heen verschillende geheimen naar boven gekomen die ons echt hebben verrast. Hier is onze selectie van de meest verrassende geheimen van Disney animaties.
Disney hergebruikt animaties
Het internet was geschokt toen deze virale video uitkwam, maar Disney heeft zijn animaties door de jaren heen hergebruikt. Deze video laat zien hoe verschillende klassieke Disney films scènes bevatten die waren gekopieerd uit eerdere films, maar met gewijzigde personages.
Een actiescène uit Many Adventures of Winnie the Pooh (1977) lijkt vreemd genoeg op een scène uit The Jungle Book (1967). En The Jungle Book zelf leende animaties van The Sword in the Stone. Disney hergebruikte animaties om kosten te besparen. Rotoscoping werd oorspronkelijk ontwikkeld om beweging te helpen weergeven, waarbij animators livebeelden overtrokken of tekenden, maar Disney realiseerde zich dat het dezelfde techniek kon gebruiken om animaties uit eerdere films over te trekken om tijd te besparen.
AI spinnenwebben
De spinnenwebben in Toy Story 4 werden geweven door AI spinnen. Enkele jaren later gebruikt Disney allerlei door technologie ondersteunde technieken om tijd te besparen. En dat geldt ook voor het gebruik van AI spinnen in Toy Story 4. Tijdens een Vertex evenement in 2021 vertelde Dylan Sisson van Pixar aan de aanwezigen hoe technisch directeur Hosuk Chang een zwerm AI spinnen creëerde die webben konden weven zoals een echte spin dat zou doen.
Het team creëerde AI spinnen in Houdini. Ze gingen in hoeken en gaten en begonnen webben te weven. Ze renderden deze webben en dat was behoorlijk nuttig. Ja, de spinnenwebben die je in de film zag, werden niet gemaakt door menselijke kunstenaars of uit een referentiebibliotheek gehaald, maar gegenereerd door digitale spinnen die in werkelijkheid niet bestaan. We hopen alleen dat Toy Story 5 niet volledig door AI is geanimeerd.
Disney gebruikt kleur om verhalen te vertellen
Met alle elementen die een Disney verhaal vertellen, denk je misschien niet aan kleur. Het is een onderdeel van het verhaal dat vaak niet bewust door velen wordt opgemerkt. De kleur in Disney’s Aladdin is met name ongebruikelijk omdat het voornamelijk bestaat uit de drie primaire kleuren: rood, blauw en geel. Disney zorgt er niet alleen voor dat dat werkt, maar gebruikt de kleuren ook als een slim vertelmiddel, zoals geanalyseerd door J. Holt, de illustrator in de volgende video.
Bijna alle scènes bevatten een aantal of alle drie de primaire kleuren in verschillende verhoudingen, waardoor scènes kunnen worden verdeeld in rood, blauw en geel op basis van de dominante kleur. Maar het is niet alleen om oppervlakkige redenen. De aanpak helpt de kijker ook door het verhaal te leiden door contrast te gebruiken om het oog te leiden. Een bewuste controle van kleur wordt gebruikt om de stemming in overgangsscènes te veranderen.
Disney wijkt af van karakterontwerpen
We zouden kunnen aannemen dat animators die aan CG-films werken, gerenderde karaktermodellen willen gebruiken die altijd anatomisch correct zijn. Maar het blijkt dat ze vaak fysieke regels omzeilen en om een shot te krijgen die een regisseur eist.
Een voorbeeld is een cameratruc in Disney’s Encanto. Animator Tony Bonilla, die ook aan Moana en Zootopia werkte, deelde een achter-de-camera-afbeelding op sociale media van een scène in Bruno’s visiegrot waarin Mirabels armen veel langer waren uitgestrekt dan natuurlijk is.
De regisseur ging voor een emotioneel gevoel dat verder ging dan wat ze fysiek konden doen. Hij plaatste haar armen in deze positie omdat ze er op deze manier het beste uitzagen met de camera. Als ze dichter bij haar gezicht waren geplaatst, zou het lijken alsof ze te dicht bij haar gezicht waren, en haar ooglijn zou niet werken.
De beslissing zorgde er ook voor dat Mirabels gezicht duidelijk in beeld kwam door haar handen enigszins wazig te maken. Het was erg effectief, het verhoogde de emotionele spanning, isoleerde het personage en comprimeerde de ruimte om een gevoel van claustrofobie te creëren. Maar de arme Mirabel zou er wel heel vreemd uitzien als we haar hier en profil zouden zien.
